Ozlem Guntaş
‘’Ti zana, yew zerrîya mi esta
a zerrîya ke dêrsimijî ci ra vanê ‘’zerrîya bele’’
a nika lete- lete, ti zana’’
M.Malmisanîj
Ax Dîyarbekîro adirin; ez hende ama dîyarê to, to rê bîya meyman. Boyuna adir kila to de vêşayenê. Xora xeyalanê mi de, mi ke to nêdîbî zî ti bajarekê vêşayîbîya. Xeyalanê mi de ti her tim wertê adir kile de bîya. Jew kile to ra darîyenê we, domanê ma, cıwanık û ciwanmêrdê ma tede, zerê kila to de vêşayenê. A kile qe xeyalanê mi ra nêşîyenê. La nafa hem ez hem xeyalê mi şewanê to de cemedîyayîme. Ax suka adirine! ez şewanê to de nafa zaf serde çîya. Şew û rojanê to de jew lajê to geraya. Mumkun nêbî ke o yew kuçêyê ra vecîyo. La xeyalê xo her kuçêyê to ra vecîyenê. Verrojê to de , rast û çêpê to de o lacek gerayenê. O laceko ke mi rê asmen ra, asme ra rûşnayî bî, mîyanê ê daran ra weş a weş hûyênê. Î lacekî vera ez pulêşîyenê ra to Dîyarbekîr..
Ez zaf fîkrîya jew lacek asme ra yeno û mordemî hende vêşneno ke? La ez endî gina piro ke vêşnêno. Dîyarbekiro adirin; mi janê xo, derde xo hata nika boyuna Muzirî rê vatenê,vêsênê. Nafa sirranê xo to rê vana. Ez zana ti zî sey Munzirî ya. Sirranê mi awa xû ya lêle de, suranê xû yê rijîyayî de danawe. To rê qalê sewda kena. Î lacekî kena. Kam çi zano suranê to çend eşqî rê, sewda û janî rê saadîye kerda? Ez înam kena ti mi rê zî wayîr vecîna saadîye kena. Hestîranê mi zî kena serê zerrîya xo. Bajaro adirin; sewda ke vanê zerrîya mi zîz bena, çêmî pêro vindenê. Ez bena doman, û sarî ser sona. Rojan bi rojan, şêwan bişewan mi rê qalê sewda û eşqî bikerê ez mird û bêzar nêbena.
Şarîstano adirin; Par payîz, nê wextan ez rastê yew lajekî ama. Hetanî o wext boyuna lacekî, eşqî mi dima amenê. Ez xêlê wext ra têpîya, coka dima şîyenê. Nafa hênî nêbî. Nafa mi ebe xo dî. Ez kewta rê sewda û lacekî dima. Belka coka ez hal be halî nêtexelîya î lacekî û na sewda ra. Wexto ke zaf kilm de ruhê mi eyî rê zaf bî nêzdî. Mi ke destê eyî dî şerm merm nêmend mi de. Mi çekûyê ke, şîîrê ke eyî rê vatî keşî rê nêvatî . Mi o lacêk gorîstanan de dîyenê. Mi qe yew eşqê xo gorîstanan de nêdîbî. Coka ez giran giran oncîîyenê zerrîya eyî, destanê eyî. Şewê eyî mi rê acîya de xo qesêy kerde. Ez zaf xemgîn bîya . Mi wast ez eyî virare bikerî. Gonîya xo eyî ra bikerî. Ez a şewe zaf berbaya. Belka kî a şewe zerrîya mi kewtê eyî.
Dîyarbekîro adirin; belka ti nêzana yewî ke zaf acîye onte, ma ke yewî re vêşayîme û bêçare mêndîme ma Dêrsimijî vanîme ‘’ Ez gonîya xo kena to ra.’’ A şewe mi zî gonîya xo kerdî bî î lacekî ra. La î lajêkî fam nêkerdîbî. Ax! Dîyarbekir! nê lacekî qeyî sewdaya xorîye fam nêkenê ke?! A şewe ser ra yew serrî vêrde ra. Nika fam kerdo, nêkerdo ez nêzanena. Nika nê şewanê to de sey a şewe vêşeno zerê mi. Xeyalê ê lacekî , şîya ê lacekî ginena şewanê to ser. Nafa ne fecrê to ne zî muxirbeyê to oncîyene. Kam çi zano mi nafa çend reyê muxirbeyanê to ra xo darde kerd., Çend reyê merda.? O lacek nêreseno mi. Bale ti mi virara xo ke şarîstano adirin…
Dîyarbekiro adirin; ez veraşan ra anca vecîya suranê to ser. Yew lacek sûranê to sere nîştîbî rû, lawûkî vatenê. Cero vengê dîyala to amêyenê. Çêneka Suryanîye, Suzane şerm ra, pirdê des çimeyî ra xo est Dîcleya çamûrîne. Waştîyê xo zî damîştnêda‘’ Ey koyê Qirxlarî/ Jîyara to kuya ma ra’’ vat û eyî zî ayê dima xo est çêm. Ez suranê to ser vengê, çekûyanê î lacekî rê hesret menda., La lacekî ra vengê, çêkûyê ke nêvecîya. Lacekî anca ez veng û vajê xo ra mahrum verda. Lacê to seyî hemî waxtan xo bêvengîye rê, vîndkerdîşî rê eyar kerdî bî.. O wext hestîrê mi dilopê sûranê to kerdî. Ez mat bîya. Endî giran giran hem ez hem xeyalê mi, hevîyê mi permelîyenê ru. Hem roj hem ez hedî hedî suranê to ser ra tarî ser şîyenê.. Hesrete, jan, bêvengîye têmîyan bîye. Mi xeyalê xo , şîya xo suran ra este cêr. Xeyal û şîya mi şîye reste Dîcleya tu ya çamûrîne û kêneka Suryanîye, çemê tu yê lêlî de bîye vîndî. O wext vengê a deyîre û çekûyê Fuzulî sûranê to sere zimêyenî:
"Ne kes mi rê veşeno, adirê zerriya mi ra qeyîr
Ne zî kes keberê mi akeno vayê serê sewdîrî ra qeyîr..."
